در می 2009، شرکت کوکا کولا پرده از ابتکار جدیدی در بسته بندی برای محصولات بتری دار خود برداشت که آغازی برای موج جدیدی از نوآوری های بسته بندی با بیو پلاستیک ها بود. اقدام مبتکرانه کوکا کولا، بتری گیاهی، که 30% آن از مواد با پایه گیاهی تشکیل شده بود(شکل11)، شاخه جدیدی از بیو پلیمر ها را به نمایش گذاشت و در آن زمان جنجال زیادی به پا کرد. این شرکت به جای استفاده از پلیمرهای جدید ساخته شده از مواد تجدید پذیر که تجزیه پذیری و کود سازی را به دنبال دارد، از مواد تجدید پذیر( و نه پلیمر های آن)، که همان نیشکر برزیلی بود، استفاده کرد و آن را همچون سدی در برابر پلیمر رایج موجود یعنی PET علم کرد.
امروزه این تکنولوژی با بیوپلاستیک قطره ای[1] شناخته می شود. این بیو پلاستیک ها معادل های زیستی پلاستیک های پرکاربردی هستند که از سوخت های فسیلی ساخته می شدند. زیبایی این تکنولوژی در اینجاست که این مواد دقیقا با معادل های پتروشیمیایی خود یکسان هستند، فقط با این تفاوت که عمر منبع کربن آنها متفاوت است. آنها می توانند کاملا در خطوط تولید موجود پیاده سازی شده و قابلیت های مشابه بسته بندی های سابق را ایجاد کنند و در عین حال قابل بازیافتند.
در آغاز معرفی بتری های گیاهی، کوکا کولا اعلام کرد که بسته بندی 30 درصدی فقط اولین قدم در مسیر هدف بلند مدت ساخت یک بتری با 100% مواد گیاهی می باشد.. در حالیکه تکنولوژی ساخت چنین بسته بندی وجود دارد، پیدا کردن راهی برای ساخت 60% دیگر بتری گیاهی، ترفاتالیک اسید خالص (PTA)، از مواد تجدید پذیر و بصورتی که از لحاظ تجاری قابل اجرا باشد، چالش دیگریست.
3-6 مسابقه آغاز می شود
در حالی که کوکا کولا درگیر یک زنجیره تامین برای بیوپلاستیک جدید ، توزیع بتری گیاهی خود در سراسر جهان و معرفی یک ظرف 100% گیاهی HDPE برای برند Odwalla بود، شرکت پپسی در مارس 2011 با معرفی بتری گیاهی منحصر به فرد خود، که در همان زمان آن را بتری سبز نامید، کوکا کولا را به مبارزه طلبید. محصول جدید شرکت پپسی آخرین استفاده از ضایعات کشاورزی موجود در انبار از قبیل پوست پرتقال، پوست سیب زمینی و سبوس جو بود.
جزییات بیشتر از پروژه بتری سبز پپسی به ندرت به بیرون درز می کرد اما شرکت در ابتدا اعلام کرده بود که در وهله اول تولید آزمایشی را کلید خواهد زد و در صورت تکمیل موفقیت آمیز این مرحله، وارد فاز تولید کامل خواهد شد.
کوکا کولا در دسامبر2011 اعلام کرد که برای شتاب بخشیدن به تجاری سازی بتری گیاهی در چند سال آینده، سه قرارداد مشارکتی چند میلیون دلاری با شرکت های بیوتکنولوژی Virent، Gevo و Avantium امضا کرده است.
و به گفته ناظران صنعتی جنگ جدید کولاها در راه است.
در حالیکه کوکا کولا و پپسی مشهورترین شرکت ها در بگارگیری بیوپلاستیک ها به عنوان جایگزین برای مواد پتروشیمی بوده اند، اما شرکت های دیگری نیز در این زمینه فعالیت دارند. CPG های بزرگ و کوچک تبلیغات خود را برای استفاده از قطره ای ها و در کاربرد های مختلف آغاز کرده اند که در اینجا به چند مورد اشاره می کنیم:
برای تولید کنندگان و خرده فروشان مواد غذایی، رستوران ها و مشتریان، ضایعات غذایی یک واقعیت فراگیر و اجتناب ناپذیر است. Michael Hewett مدیر برنامه های محیطی و سازگاری مواد در شرکت Publix Super Markets گستره این مشکل را ترسیم کرده و مثال هایی را ارائه می کند که نشان می دهند چطور بسته بندی می تواند عامل بحران ضایعات مواد غذایی باشد.
ناامنی غذایی[2] لغتیست که برای توضیح افرادی که نمی توانند مواد غذایی مورد نیاز خود را از طریق روش های سنتی کسب کنند، بکار می رود. بر اساس آنچه که Hewett بیان داشته است، سازمان غذا و کشاورزی (FOA) ملل متحد تخمین زده است که بیش از یک میلیارد نفر در سراسر جهان دچار ناامنی غذایی هستند. او همچنین می گوید از هر هفت نفر در جهان یک نفر غذای کافی برای خوردن ندارد.
آخرین آمارها در ایالات متحده نشان می دهد که 48 یا 49 میلیون نفر از 313 میلیون جمعیت آمریکا دچار ناامنی غذایی هستند که در این میان 14 میلیون نفر کودک هستند. Hewett می گوید: این 14 میلیون کودک نمی توانند در روز سه وعده غذا بدست آورند. و اگر همینطور پیش برود، طبق تخمین سازمان ملل، تا سال 2050 در جهان 9 میلیارد نفر به این وضعیت دچار خواهند شد. بنابراین می توانیم نتیجه بگیریم این مشکل به خودی خود رو به وخامت می رود.
در آمریکا، جایی که به نظر میرسد غذا در همه جا و به اندازه کافی برای همه هست، ما در کجا اشتباه می کنیم؟ جواب، آمارهای منتشر شده از ایالات متحده می باشد. آژانس حفاظت از محیط زیست اعلام می کند که سالانه 35 میلیون تن معادل با 70 میلیارد پوند مواد غذایی در آمریکا به دور ریخته می شود. اما Hewett اشاره می کند که یافته های مقدماتی توسط [3]GMA، موسسه بازاریابی غذا (FMI) و NRA بر این امر دلالت دارند که این عدد بسیار کمتر از آن چیزیست که در واقعیت رخ می دهد. او می گوید: بیش از 40 میلیون تن یا 80 میلیارد پوند از مواد غذایی تولید شده برای مصرف مردم در آمریکا راهی گودال های دفن زباله می شوند.
42 میلیارد پوند دیگر از ضایعات غذایی به جای اینکه راهی گودال های دفن زباله شوند برای خوراک حیوانات یا استحصال انرژی در شکل کمپوست یا گوارش بی هوازی[4]مورد استفاده قرار می گیرند. Hewett می گوید: اگر این دو عدد را با هم جمع کنید خواهید دید که مردم آمریکا به بیش از 120 میلیارد پوند غذایی که برای آنها تولید می شود هرگز دسترسی پیدا نمی کنند.
Hewett تخمین می زند که اگر 50 میلیون نفر در آمریکا دچار ناامنی غذایی باشند و ما بخواهیم هر روز به آنها 3 پوند غذا بدهیم، هر نفر برای دریافت مواد مغذی مورد نیاز خود به 1095 پوند غذا در طول یک سال نیاز دارد که این معادل 55 میلیارد پوند غذا در سال است. Hewett می گوید: اکنون سوال اینست که آیا ما واقعا نیاز داریم که راهکارهایی برای افزایش تولید مواد غذایی در هر هکتار بیابیم؟ آیا در این زمینه مشکلی وجود دارد؟ آیا ما در ایالات متحده بیش از اندازه کافی برای تغذیه همه مردم غذا تولید نمی کنیم؟
هزینه های اجتماعی، اقتصادی و بهره وری ناشی از ناامنی غذایی در آمریکا چقدر است؟ Hewettمی گوید که در سال 2010 این هزینه ها بالغ بر 167.5 میلیارد دلار شد به علاوه 94 میلیارد دلار که صرف برنامه های federal nutrition شد. این آمار یعنی اینکه اقتصاد ما هر ساله 260 میلیارد دلار هزینه متحمل می شود نه از آنجا که ما غذای کافی تولید نمی کنیم بلکه به سادگی به این دلیل که ما دورریزی غذای بسیار بالایی داریم.
Hewett می گوید: هزینه های مصارف خانگی می تواند هر ساله از 500 دلار تا 2000 دلار متغیر باشد. وی می افزاید که این تخمین ها نشانگر نقش 25 درصدی ضایعات مواد غذایی خریداری شده خانگی در آمریکا می باشد که هزینه ای معادل 115 میلیون دلار را به سوی خود سرازیر می کند. او می گوید: با این نتایج مسلم است که دور ریختن مواد غذایی برای ما رایگان تمام نخواهد شد. ما از تمام منابع خود برای تولید، آماده سازی، حمل و نقل، فروش و رساندن به خانه مصرف کننده استفاده می کنیم، قبل از آنکه آن را دور بریزیم.
برای خرده فروشان علاوه بر هزینه دفع ضایعات، هزینه مواد غذایی فروخته نشده را نیز باید اضافه کرد.
همچنین در منابعی مانند آب نیز ضایعات مهم هستند. Hewett می گوید: در آمریکا ما از آب شرب در کشاورزی بیش از هر چیز دیگری استفاده می کنیم. او می گوید حدود 25% از آب استفاده شده در ایالات متحده صرف ضایعات غذایی می شود.
در مقوله انرژی، Hewett می گوید که ضایعات غذایی سالانه در آمریکا معادل انرژی 350 میلیون بشکه نفت می باشد که برای انرژی کل کشور در طول یک هفته کافیست.
بر اساس آمارهای ضایعات غذایی در آمریکا، توزیع در صدی این ضایعات به شرح زیر است:
بسته بندی می تواند یک نقش حیاتی در کاهش ضایعات غذایی در مراحل مختلف زنجیره تامین ایفا کند. نوآوری هایی که می تواند در رفع این مشکل کمک کند آنهایی هستند که در سطح تولید و فروش محصول، اطلاعات قابل پیگیری را در اختیار قرار دهند؛ از محصول در برابر آسیب و آنچه باعث کاهش فروش آن می شود محافظت کنند؛ طول عمر محصول را در سطح فروش و مشتریان افزایش دهند؛ و در سطح مشتریان، آنها را به مصرف تشویق کنند.
در ادامه چند مورد از این نوآوری ها را معرفی می کنیم:
دادن اطلاعات قابل پیگیری در مورد شرایط محصولات غذایی تازه به تولیدکننده، توزیع کننده و خرده فروش هدف Intelleflex Freshness Management Solution می باشد. روش ارائه شده از تکنولوژی RFID استفاده می کند تا اجازه دهد که دما و شرایط تولید لبنیات، گوشت، غذاهای دریایی و غذاهای منجمد بسته بندی شده از مرحله تولید تا رسیدن به دست مشتری مورد نظارت و پیگیری قرار بگیرد. از آنجا که در این روش پلت ها بسته بندی نشده اند مصرف کننده می تواند با یک نگاه گذرا، مدت زمان انبارداری و حمل ونقل هر ظرف از محصول را بدست آورد و به سرعت طول عمر نسبی محصول را محاسبه کند و این باعث می شود که مشتری بتواند مصرف محصول را مدیریت و بهینه سازی کند.
نتیجه یک پروژه آزمایشی که توسط Intelleflex با یک کشت کننده توت سیاه انجام شد تایید کرد که طی حمل ونقل محصول از مکزیکو تا آمریکا کاهش معنی داری در شرینک داخلی پدید آمد و این بخاطر توانایی کشت کننده برای نظارت و مقدم کردن یا تغییر دادن پلت هایی بود که تغییرات دما در حین ترانزیت تا رسیدن به مرکز توزیع آمریکا روی آنها تاثیر گذاشته بود. در طی این مطالعه، Intelleflex به این نتیجه رسید که دما بصورت معناداری از یک پلت به پلت دیگر تغییر کرده بصورتی که طول عمر محصولات در حین ترانزیت نصف شده است.
مثالی که توسط Hewett در مورد تکنولوژی محافظت از محصول در سطح توزیع کننده / فروشنده بیان شده است، استفاده از Publix پلاستیکی برای حمل ونقل محصول از مرکز توزیع تا فروشگاه ها می باشد. او می گوید: ما متوجه شدیم که بسیاری از غذاها بخاطر آسیب دیدن بسته بندی خارجی دچار آسیب شدند. این ظروف پلاستیکی بخوبی محکم و محافظ هستند. آنها همچنین به ما این امکان را می دهند که بسته بندی های صنعتی با اندازه استاندارد را در حین توزیع باز کرده و در این ظروف مقدار مشخصی از محصول را قرار دهیم و درنتیجه مجبور نباشیم بیش از اندازه مورد نیاز محصول را روانه فروشگاه کنیم.
نوآوری دیگری که Hewett در بسته بندی معرفی می کند، توسط خرده فروش انگلیسی Marks & Spencer اجرا شده است بصورتی که طول عمر توت فرنگی های تازه خود را از 4 روز به 6 روز افزایش داده است. این بسته بندی که در اوایل 2012 معرفی شده است، یک بسته بندی انعطاف پذیر است که دارای یک بند یا نوار می باشد. این نوار شامل ترکیب ثبت شده ای از مواد معدنی و خاک رس با تکنولوژی بالا می باشد که می تواند اتیلن را جذب کند، هورمونی که باعث رسیدن میوه ها و سپس کاهش طول عمر محصول می شود. M&S می گوید: آزمایشات نشان می دهد که این بند، که برای تمام توت ها در سال 2012 استفاده خواهد شد، در فصل رونق تجارت در انگلستان 4 % صرفه جویی، معادل 40000 بسته توت فرنگی، در پی خواهد داشت. M&S می افزاید: همچنین طعم میوه ها تازه تر و ماندگاری آن بیشتر خواهد بود.
همانطور که Hewett خاطر نشان می کند، در آمریکا چندین تولید کننده وجود دارند که معضل ضایعات غذایی را مورد توجه قرار داده اند و با تولید محصولاتی که راه حلی برای این مشکل ارائه می دهند، در حال کسب سرمایه می باشند. او می گوید: ما در ابتدای راهی هستیم که به ضایعات غذایی به عنوان یک ابزار بازاریابی و جلب مشتری نگاه کنیم. یکی از آنها برند ظرف نگهداری غذای Ziploc محصول SC Johnson می باشد که بصورت آنلاین 101 پیشنهاد ارائه کرده است تا مشتریان بیشتر صرفه جویی کنند و کمتر دور بریزند.
Hewett می گوید: همچنین Rubbermaid and Pyrex ظروفی برای نگهداری غذا معرفی کرده است که به منظور افزایش طول عمر محصولات غذایی طراحی شده است. گفته می شود ظرف طراحی شده Rubbermaid مدت تازگی و خشک بودن میوه ها و سبزیجات را با استفاده از هواگیر[5] تازه کننده، که اجازه میدهد محصول نفس بکشد، و سینی خشک کننده[6]، که محصول را از رطوبت جدا می کند، تا 33% افزایش می دهد.
برخی از صنعتگران اعتقاد دارند که برای مشکل ضایعات غذایی بسته بندی یکبار مصرف نسبت به چند بار مصرف راه حل بهتری می باشد، هر چند در وهله اول ممکن است عکس این نظر درست به نظر برسد. زیرا مشتریان اغلب تمام محتویات یک ظرف یکبار مصرف را می خورند، در حالیکه بسته بندی های چند بار مصرف، مخصوصا آنهاییکه فاقد قابلیت بسته شدن مجدد هستند، باعث هدر رفتن و ضایع شدن محصول می شوند.
بر اساس این مفهوم چند سال پیش یک خرده فروش انگلیسی، Tesco، ابتکاری را ارائه داد که طبق آن مشتریان یک محصول را می خریدند و بعدا یک محصول رایگان دریافت می کردند. بر اساس این طرح که به BOGOFL موسوم بود، مشتری از صندوقدار یک فیش دریافت می کرد که به او اجازه می داد محصول دوم را بعدا دریافت کند. این کار فقط در مورد محصولاتی مانند ماست، سالاد، سبزیجات، پنیر و سایر محصولاتی که طول عمر کوتاهی دارند، انجام می شد.
مثال دیگری در زمینه نوآوری در بسته بندی که برای تضمین مصرف محصول طراحی شده اند، بسته بندی سس مایونز Hellmann می باشد. این محصول از یک سطح ناچسب روی لایه داخلی بسته بندی استفاده می کند که باعث می شود تمام محصول از بسته بندی خارج شود.
در زمان نه چندان دور، محصولات و خدمات سبز نظر معدودی از مشتریان سختگیر را به خود جلب می کرد. اما امروز عمده مصرف کنندگان در آمریکا مبنای ارزش گذاری را در بعضی از سطوح، میزان سبز بودن محصول قرار می دهند. در سال 2010، موسسه بازاریابی طبیعی [7]LOHAS، که یک بانک اطلاعاتی در زمینه تمایلات مشتریان می باشد، اعلام کرد که 83% از جمعیت آمریکا با مزایا، فعالیت ها و خریداری محصولات سبز سرو کار دارند.
Jacquie Ottman، بنیانگذار و مدیر شرکت مشاور J. Ottman و نویسنده 4 کتاب که یکی از آنها «قوانین جدید برای بازاریابی سبز» نام دارد می گوید: این 83% از جمعیت بزرگسالان آمریکا در حال تولید یک بازار 290 میلیارد دلاری در یگ گستره وسیع برای محصولات سبز می باشند.
او می افزاید: تولیدات سبز در حال فراگیر شدن هستند و یکی از روش هایی که ما نیاز داریم اینست که چطور توده مشتریان را با محصولات خود همراه کنیم.
در گذشته موانع بسیاری بر سر راه خرید محصولات سبز وجود داشت از قبیل این تصور که چنین محصولاتی بسیار گران هستند، نگرانی از اینکه محصولات سبز ممکن است هیچ مزیتی برای محیط زیست نداشته باشند، کمبود آگاهی مردم در مورد این نوع از محصولات و در دسترس نبودن آنها. اما Ottman می گوید این موانع در طول زمان و با ورود محصولات سبز با کیفیت به بازار، در حال کمرنگ تر شدن هستند.
[1] Drop-in
[2] Food insecure
[3] Grocery Manufacturers Assn.
[4] Anaerobic digestion
[5] Fresh Vent
[6] Crisp Tray
[7] Lifestyles of Health and Sustainability
نظر خود را بگذارید